Bulletin 322, maandag 21 april maart 2025

Mijn dierbare vrienden,
“Christus is Opgestaan! Hij is waarlijk Opgestaan!”
Nu we opnieuw in het licht van het lege graf staan, weerklinkt in ons hart de schreeuw die tweeduizend jaar geleden de wereld heeft geschokt: Christus is Opgestaan! Dit is geen metafoor, en ook geen mooie poëtische uitdrukking – het is de hartslag van ons geloof, de dageraad die de lange nacht van menselijk verdriet doorbreekt. De Verrijzenis van Christus is niet alleen maar een gebeurtenis in de geschiedenis, maar een voortdurende en kosmische werkelijkheid, die steeds aanwezig is en steeds transformerend werkzaam is.
De Evangelieverslagen, ieder met zijn unieke stem, zijn het eens over deze centrale waarheid: het graf was leeg, en Hij die gekruisigd was, leeft nú. Van de tranen van Maria Magdalena tot aan het aarzelende geloof van Thomas, de Evangelieverhalen leiden ons binnen in een zowel teder als transcendent mysterie. Ze bieden geen gemakkelijke antwoorden. In plaats daarvan nodigen ze ons uit Hem die Verrezen is persoonlijk te ontmoeten – zoals de leerlingen onderweg deden, in de hof, achter gesloten deuren, en door het breken van het brood.
De Verrijzenis is niet eenvoudigweg een bewijs van het leven na de dood. Het is het teniet doen van de dood zelf, de liefde die het laatste woord heeft, de openbaring van een Koninkrijk waaraan geen einde komt. Het is, zoals de heilige Marcus de Asceet zegt: “de dood van de dood, en de verrijzenis van heel de mensheid.”